tag:blogger.com,1999:blog-12754983549318941462024-03-13T11:35:54.358-07:00ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΔαλασσηνoςhttp://www.blogger.com/profile/01917488798516941136noreply@blogger.comBlogger3125truetag:blogger.com,1999:blog-1275498354931894146.post-12411311040550637412008-06-10T22:20:00.000-07:002008-06-10T22:22:55.421-07:00Πανεπιστημιακό Άσυλο<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjOHN0WxHkVStvkKfepkPiodLXjwfBHwQowEqRnZCOl_SKFhd7N-uaFvpYJtK899GMNwMUIV3o-naHjNQkH_K9X39ZVfK2astvs6JTPs0gVNymmS0d8OHw3hqRGb43b9VFPlWS_OlJwHs/s1600-h/__priceless_title____.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjOHN0WxHkVStvkKfepkPiodLXjwfBHwQowEqRnZCOl_SKFhd7N-uaFvpYJtK899GMNwMUIV3o-naHjNQkH_K9X39ZVfK2astvs6JTPs0gVNymmS0d8OHw3hqRGb43b9VFPlWS_OlJwHs/s320/__priceless_title____.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5210489678248689746" border="0" /></a><span style="font-size:180%;"><span style="color: rgb(102, 0, 0);">Εμπνευσμένο απο την το δίδυμο Στεφανή-Σωτηροπούλου</span></span><br /></div>Δαλασσηνoςhttp://www.blogger.com/profile/01917488798516941136noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1275498354931894146.post-24905660754814102092008-05-21T21:07:00.000-07:002008-05-21T21:54:45.498-07:00Αρμονία......Διαλύθηκε μία αρμονική σχέση......<br /><br />ΑΣ ΓΕΛΑΣΩ!<br /><br />Μα για ποιά σχέση μου μιλάς . Δεν είσαστε παρά μόνο ενα ζευγάρι επιτηδευμένων! Κοινός παρονομαστής , μια συμβίωση σιωπηλή, ύπουλη και άδεια που τραβάει ομπρός αναμένοντας το γεγονός που θα την βγάλει απο την απελπιστική της αχρωμία. Ενα συζυγάτο μεταξύ μια ς, απο αταβιστική παρόρμηση, κερατολάγνας κενόδοξης, ακαλαίσθητης με ψυχισμό δημόσιας του πεζοδρομίου που πουλιέται στον πιο καπάτσο και πληρώνεται με ομόλογα ασυνειδησίας, μιας ανώριμης μποβαρίζουσας που η σκέψη<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://travel.diadiktyo.net/6pictures/8378-1.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 193px; height: 150px;" src="http://travel.diadiktyo.net/6pictures/8378-1.jpg" alt="" border="0" /></a> της πηγαίνει μόνο στους δραστήριουσς παλαιούς, τωρινούς, υποψήφουσ ή περιστασιαούς επίβητορες οι οποίοι βουλώνουν τους καιάδες της χαμηλής της ματαιοδοξίας, στην κιμπαροσύνη και στο μεγαλείο τους και στην ερωτευμένη συμπεριφορά τους, μιας νευρωτικής Σταχτοπούτας, που μισεί τον εαυτό της και την κοινωνία , μιά κοινωνία οπου κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά και κανείς δεν την ζήτησε να χορέψουν, και ενος κερατόφιλου εξαγνισμένου Οιδίποδα , δηλού φανατικού της βίας, αδέξιου Δαντόν, δυστυχισμένου «αουτσάιντερ» της πάλης των τάξεων που κάτι τον εμποδίζει να ενηλικιωθεί και παραμένει ο αιώνιος έφηβος ιδανικός αποδέκτης των φαντασιώσεων και σκέψεων της συμβίας του της οποιας η ψυχή εδρεύει στο υπογάστριο, τέλειος ωτακουστής των βογγητών της και αποθέτης των νυχτερινών της ονειρώξεων. Μια αρσενική γεροντοκόρη.<br /><br />Ας ξαναγελάσω. Κανονικά θα πρέπει να με ευχαριστείς που έδωσα κάποιο νόημα στην κενή σας ζωή, την επιπόλαιη ζωή που σας παράσερνε σε μια καταθλιπτική ανοήσια, που βοήθησα να θυμηθειται οτι υπάρχεται, που σας έδωσα την ευκαιρία να ξεφύγεται απο το άγχρωμο περιθώριό του ψυχικού βραχνά που σας κρατούσε σε πώρωση απαράδεχτη.<br /><br /> Οσο ήταν να γελάσεις, γέλασες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigjtaZzPv1SxCiHaSpstTGoDjDF8LP3ngNUXpKYoRvwZyGLS1Ggkwjpr831xS-ezaPXzV4i6QK0NASavdV33J_frGRneTuOi5w1lRx9-57cytA9sFlvcI6Xx0SCxyUMWj2zUW0aOUIpL0/s1600-h/busted_000.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 184px; height: 157px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigjtaZzPv1SxCiHaSpstTGoDjDF8LP3ngNUXpKYoRvwZyGLS1Ggkwjpr831xS-ezaPXzV4i6QK0NASavdV33J_frGRneTuOi5w1lRx9-57cytA9sFlvcI6Xx0SCxyUMWj2zUW0aOUIpL0/s320/busted_000.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5203059854622161858" border="0" /></a><br /><br /> Οσο ήταν να κλάψεις, έκλαψες<br /><br /> Οσο ήταν να χαρείς, χάρηκες<br /><br /> Οσο ήταν να πονέσεις, πόνεσες<br /><br /> Οταν κρυώσουν οι πληγές σου θα πονάνε λιγότερο, αλλά, τόσο οσο για να μη τις ξεχάσεις ποτέ!<br /><br />Δεν νομίζω πως ελπίζεις πια σε κάτι, δεν περιμένεις κάτι, απλώς γίνεται αβάσταχτη, ώρες ώρες, αυτή η πτωματική γεύση στο στόμα σου, ξεχειλίζουν μέσα σου οι χυμοί της αποσύνθεσης αυτού που υπήρξες, και τότε η στοιχειωμένη ερήμωση στο σκοτεινό διαμερισματάκι σου σε θλίβει θανάσιμα. Ευτυχώς κάτι κηλίδες κάποια ίχνη εδώ και εκεί, καθάρισμένα προσεκτικά, με επιμέλεια και άφθονο απορρυπάντικο στους τοίχους, στα χαλιά, στις κεφαλαριές των κρεββατιών, αλλα ανεξύτηλα στην ψυχη, θα σου θυμήζουν οτι κάποτε έζησες. Και μια βαθειά μαχαιριά στο υπογάστριο, οπου κατα μια ειδεχθή και απορριπτέα θεωρία, εδρεύει η ψυχή της γυναίκας θα σε κρατάει ξαγρυπνει τα βράδυα να πνυγεσαι σε ωκεανούς αλκοόλ και ποταμούς σπέρματος, κολλημένη στις έμμονες ιδέες σου, δέντρο ξεραμένο που δεν κυλάει ζωή μέσα του. Θα νοιώθεις οτι αποξηρενεσαι σιγά-σιγά, οτι εξαερώνεσαι και οτι σε λίγο θα καταντήσεις ένα κέλυφος του εαυτού σου άχρηστο και κούφιο, ένας εμετός ύπαρξης, θληβερή επαίτης. Αδυνατο να ξεμπλέξεις πια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ρημαγμένη απο την μοναξιά και την αγωνία με το μυαλό να έχει γίνει σκεπάρνι και η ψυχή κοφτερό πριόνι θα ροκανίζεις την άγρια κραυγή της κενής σου ματαιοδοξίας οτι είσαι η μοναδική και υπέρτατη, η εκλεκτή που με αγκλίτσα το αιδοίο και την κωλοτρυπίδα (άλλο κόμπλεξ και τούτο για ανοργασμικές ...) θα σαλαγήσει το κοπάδι των σερνικών. Σαν τα λυσσασμένα σκυλιά δηλαδή, που όλην ώρα γυρίζουν γύρω γύρω και δαγκώνουν την ουρά τους μεχρι να γεμίσει αφρούς το στόμα τους και να ξεψυχήσουν απο την εξάντληση.<br /><br />Αυτό που δεν θα συγχωρέσεις ποτέ μα ποτέ στον εαυτό σου ειναι που βρέθηκε ένας άνθρωπος πιο έξυπνος απο σένα και τίναξε στον αέρα όλα τα σχεδιάκια σου και αλλα κουραφέξαλα που είχες καταστρώσει μέσα στο μυαλουδάκι σου!<br /><br />Για πρώτη φορά στη ζωή κατάλαβες οτι έχεις πεθάνει προ πολού. Πήγες στο κάτω κόσμο και γυρίσες ζωντανή νεκρή. Τώρα συνειδητοποίησες οτι όλα αυτά τα χρόνια ήσουν μια σκιά, μια περιπλανώμενη νεκρή που ζητούσε να πάρει πίσω την χαμένη της ζωή. Δεν σου φτάνει όμως μια ζωή γιατι γερνάς και δεν μπορείς να την ξεχειλώνεις και να την κάνεις να αξίζει όσο δέκα, γιατί καίγεσαι και δεν αισθάνεσαι τίποτα στο τέλος. Τα χάνεις όλα . Τις ηδονές! Τις Απολαυσεις! Τη ζωντάνια σου, την ανθρωπία σου! Ολα! Μία υστερία και μια καύλα άνευ αιτίας σου μένει. Τραγική ύπαρξη, αμετακίνητα παγιδευμένη, με το χρόνο να σου ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπ’ο σου σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτια σου το μέγα, απέραντο και ανικητο μηδέν. Τελικά παραμένεις ενστικτώδης, ένα οχι και τόσο σπάνιο είδος. Στις επαρχίες της Ελλάδας και της Αθήνας το είδος αυτο περισσεύει.<br /><br />Μοιάζεις με ένα μπόγο απο σάρκες και οστά ριγμένο πάνω σε ενα κρεββάτι που προσπαθεί να ελευθερωθεί και να αναστήσει το νερωμένο του αίμα με απολαύσεις, επίπλαστες έντονες συγκινήσεις και χάρες φτασμένες στα άκρα. Ετσι θα περνάει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένη χειροπόδαρα πάνω στις θύμησες να τρέχεις, να βογκάς, να πασχίζεις ...την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, θρήνησέ τα!... Δεν μπορείς να ξεχάσεις όσο και να κυλιέσαι στο πάτωμα. Το θολωμένο σου μυαλό ...θέλει, μα δεν βουλεί να λησμονήσει... Τα σημάδια στο πρόσωπο φευγουν. Τα σημάδια της ψυχής μένουν ανεξίτηλα και σε ακολουθούν για πάντα. Εχεις χάψει τα δολώματα των καιρών με τέτοια βουλιμία και αφέλεια, που στο ορίζοντα της ζωής σου δεν φαίνεται καμιά περίπτωση αυτογνωσίας, ουτε βέβαια κάποια πιθανότητα για λύτρωση και γαλήνη. Ετσι θα περάσει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένη χειροπόδορα πάνω στο αιδοίο σου, να τρέχεις, να βογκάς, να πασχίζεις, να καίς και να ξεραίνεις τα αισθήματά σου και τη χαρά του έρωτα λειτουργόντας σαν έμπειρη αυτιστική. Εχεις μεταλλάξει το σώμα σου σε μηχανή, γι’αυτό δεν έχουν πια κανένα νόημα τα φιλιά, οι αγκαλιές και και το πάθος. Θα ακούς τις κοιλιές να κτυπάνε και θα νομίζεις οτι ακους την αξίνα που σκάβει τον τάφο σου. Στο μυαλό σου έχεις πλέον εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζείς πια παρέα με το σώμα σου. Απλά το φοράς οταν ξυπνάς κάθε πρωί, όπως το άφυσες το βράδυ, και ύστερα κάθεσε στη θέση του οδηγού και το οδηγάς, όπως έχεις μάθει να οδηγάς το σπόρ αυτοκίνητό σου.<br /><br />Θα ζείς μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τοις εκατό του εαυτού σου. Μη μπορώντας να κουβαλήσεις ολόκληρη την ύπαρξη σου μισείς τον εαυτό σου έχοντας στήσει μάχη μαζί του. Πρέπει να μεγάλωσες στην τύχη, μέσα στις ερημιές και στη σιωπή, σαν άθλιο αγρίμι που το ξαμολήσανε στο μπουρδέλο της κοινωνίας να αρπάξει και αυτό το κομμάτι του, αναλώσιμο προκατασκευασμένο ζωάκι απαραίτητο για να λιπάνει την αιώνια κρεατομηχανή του κόσμου, η απαραίτητη κοπριά, ο ανθρακίτης που πυρώνει το καυστήρα και κινεί εσαεί τις μηχανές που περιπλέκουν την κατάσταση και φτιάχνουν την πραγματικότητα και τον ρυθμό της, η πιο φτηνή καύσιμος ύλη του κόσμου. Δεν χρειάστηκαν σκοτεινά ορυχεία και γεωτρησεις στα έγκατα της γής για να ΄ρθεις στο φώς ένα απλό κρεβάτι που τριζει ή το πίσω κάθησμα του αυτοκίνητου.Δαλασσηνoςhttp://www.blogger.com/profile/01917488798516941136noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1275498354931894146.post-19243489972299012152008-04-15T21:11:00.000-07:002008-04-18T19:23:30.649-07:00Καί άλλα παραμύθια....Μικρές Ιστορίες...<p class="MsoTitle"><i><span style="" lang="EL">ΕΙΜΑΙ...ΕΤΟΙΜΟΣ!<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoTitle"><i><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: center;" align="center"><b><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="">E</span><span style="" lang="EL">μαθα οτι χώρισες ή χωρίζεις. Εφθασε η ώρα λοιπόν να μάθεις την πραγματική αλήθεια</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> «την απο τε σοφίοις κατηργασμένη και νόμου ισχυρά.» Καλό; Ε! Και δεν είναι καλύτερη ευκαιρία </span><span style="" lang="EL">απο την επέτειο του χωρισμού μας!</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><span style=""> </span>Γνωρίζοντας τον …. τον εκτίμησα και εντυπωσιάσθηκα από την δυναμη της σκέψης του κ</span><span style="" lang="EL">αι το βάθος της προσωπικότητάς<span style=""> </span>του όσο δεν μπορείς να φανταστείς και εσύ δεν είχες παρά μόνο πικρόχολα και αηδιαστικά<span style=""> </span>σχόλια<span style=""> </span>για πάρτι του.<span style=""> </span>Αν είχε διαβάσει με ανοικτό μυαλό το τι έγραψα γι αυτον θα είχε καταλάβει<span style=""> </span>οτι δεν ήταν παρά μιά σύνοψη των δικών σου σκέψεων και όχι δικά μου σχόλια.<span style=""> </span><b>Εξαγνισμένος<span style=""> </span>Οιδίποδας</b></span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> Μήπως δεν τον<span style=""> </span>αποκαλούσες<span style=""> </span>«μαμάκια»</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">;</span></span><span style="" lang="EL"> <span style=""><span style=""> </span><b>Ιδανικός αποδέκτης των φαντασιώσεων και σκέψεων σου</b></span></span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> μήπως δεν φαντασιωνόσουνα με τους<span style=""> </span>άλλους για να «την βρείς<span style=""> </span>μαζί του</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">;</span></span><span style="" lang="EL">» <b>Τέλειος<span style=""> </span>ωτακουστής των βογγητών της</b></span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> μήπως δεν ακουγε τα βογγητά σου όταν την εύρισκες<span style=""> </span>την ώρα της φαντασίωσης , ή τα βογγητά όταν γαμιόμασταν στο πάτωμα και έβαλε το κλειδί στην πόρτα</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">;</span></span><span style="" lang="EL"><span style=""> </span>Και τέλος <b>αποθέτης των νυχτερινών σου ονειρώξεων</b></span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> μήπως δεν καύλωνες αλλού και πήγαινες σπίτι να ξεκαυλώσεις επάνω σου</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">;</span></span><span style="" lang="EL"> Ητανε μια χαρά και αν</span><span style="" lang="EL">άταση να περνάω τις ώρες μου κουβεντιάζοντας και ανταλλάζοντας σκέψεις μαζί του και αναρωτιόμουνα «τι στο διάβολο θέλει αυτός ο Ανθρωπος με αυτή την ξέκωλη</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">;</span></span><span style="" lang="EL">» αλλά πάλι σκεπτόμουνα ότι μπορεί να κάνω και λάθος «δεν βαριέσε δικό</span><span style="" lang="EL"> του πρόβλημα.» Μέσα στην αφέλειά σου είπες την μεγάλη αλήθεια<span style=""> </span>«ότι οι καλύτερες μέρες του εγγάμου μου βίου ειναι όταν κερατώνω τον άνδρα μου,»<span style=""> </span>πράγμα που δεν το θεώρησα και τόσο τραγικό. Είχα και έχω μεγάλη κατανόηση για τις συναισθηματικά υπ</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeRj9g8nfqhiuqKvDRKOikd370O8MHs5m4WFyqYnZpfSPzP_udvDay2EOpa2N7HiCF-_WI-kh7Q5u0umDu_81IX8Wp5TYdx5GuP1na15TaBHJIBykXWvUxOrheYbFDQMU79DIx2v704Jo/s1600-h/10789.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeRj9g8nfqhiuqKvDRKOikd370O8MHs5m4WFyqYnZpfSPzP_udvDay2EOpa2N7HiCF-_WI-kh7Q5u0umDu_81IX8Wp5TYdx5GuP1na15TaBHJIBykXWvUxOrheYbFDQMU79DIx2v704Jo/s320/10789.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189694454321477154" border="0" /></a><span style="" lang="EL">οσιτισμένες μικροαστές νοικοκυρούλες πού πηδιόνται για να</span><span style="" lang="EL"> γεμίσουν την άδεια και κενή ξωή τους με τον ίδιο τρόπο, λογική και συχνότητα πού ψωνίζουν στο </span><span style="">supermarket</span><span style="" lang="EL"> κρέατα και φαγιά για να γεμίσουν την άδεια τους κοιλιά και<span style=""> </span>που έξω απο ένα γαργαλητό δεν καταλβαίνουν τίποτε άλλο. Και επειδή, μη έχοντας<span style=""> </span>ξεπεράσει τις μικροαστικές τους καταβολές και τα επαρχιώτικα κατάλοιπα είναι ακόμη κυρίαρχα, όταν ο κόμπος της καύλας τους φτάνει στο κτένι της βρήκανε το άλλοθι που το<span style=""> </span>λένε έρωτα και ερωτεύονται αφήνοντας τον σύζυγο να γεύεται τα ψίχουλα και φυλάγοντας την τούρτα για τους περιστασιακούς εραστές, με Ε κεφαλαίο, οι οποίοι βουλώνουν<span style=""> </span>τις<span style=""> </span>τρύπες τους με<span style=""> </span>μαστοριά κιμπαροσ</span><span style="" lang="EL">ύνη,<span style=""> </span>μεγαλείο, και<span style=""> </span>ερωτευμένη συμπεριφορά, δίνοντας στον καθένα και απο ένα καιάδα της ανατομίας το</span><span style="" lang="EL">υς (κώλο, μουνί, στόμα, δηστυχως οι ρώγες των βυζιών τους δεν έχουν<span style=""> </span>αρκετά μεγάλες τρύπες)<span style=""> </span>περιμένοντας και ελπίζοντας να ακούσουν ότι αρέσει. Εμένα, ειρήσθω εν’ παρόδω, προσωπικά μου άρεσε το μουνάκι σου<span style=""> </span>Καλοκουρεμένο, Υγρό και Αχότραγο. Οταν σου έμπενα (διείσδυα) μεγάλα χείλη, μικρά χείλη κόλπος πήγαινα σε άλλα χερια όταν είχα πιεί, γιατί ξεμέθυστος σε γαμούσα με απάθεια έχοντα βάλει τον αυτόματο πιλότο. Δεν με ενδιέφερε βέβαια το πόσο κέρατο του φόραγες ήταν σαφέστατα αλλουνού πρόβλημα. Κάποια στιγμή όμως «μυστηριακή και του παράλογου γεννήτρα» Καλό; Ε! Οταν συνφάγαμε σπίτι μου για πρώτη φορά και ο … με παιδαριώδη αυταρέσκεια είπε</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> «σε χάρηκα από είκοσι χρονών»<span style=""> </span>και εσυ δεν του άφησες ούτε αυτό τον ανόδηνο κομπασμό και τον συμπλήρωσες ταχύτατα</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> «όχι μόνο εσύ αλλά και πολλοί άλλοι» και τον είδα να σκύβει αμήχανα το κεφάλι του, τότε κάτι έκανε κλίκ μέσα</span><span style="" lang="EL"> μου. Με έπνιξε η οργή και το δίκιο. Σου μιλάω ειλικρινά δεν μπορούσα να καταλάβω πως στηριζότανε μια ζωή σε μιά κοροϊδία. Τι ζωή ήταν αυτή; Πώς θα περνούσε η ζωή του μέσα σε μια τόσο μεγάλη κοροϊδία; Εσύ βεβαίως θα είχες εξασφαλισμένη την ψυχική σου ηρεμία με τη διπλή σου ζωή, αλλά δεν καταλαβαίνεις οτι θα τρελαινότανε σιγα-σιγα; Αυτός ο γάμος ήτανε μια ισόβια εκδίκηση γι αυτόν! </span><span style="" lang="EL">Πώς αντεχες να τον βλέπεις να σφαγιάζεται καθημερινά; Αυτό είναι απάνθρωπο! Γιατί μια τέτοια μανία; </span><span style="" lang="EL">Ε</span><span style="" lang="EL">ίναι ο μέγας φταίχτης; φταίει για ό,τι γίνεται μέσα στον κόσμο; Φταίει για τις γονιμικές συνέπειες των γενετησίων παρεκτροπών της μάνας σου; Εκείνη ακριβώς την στιγμή το έβαλα σκοπό να σε βάλλω από κάτω να<span style=""> </span>αλλοτριώσω και απαλλοτριώσω την χθαμαλή σου ματαιοδοξία, να σε κάνω να σέρνεσε στο χώμα, με στόχο και σκοπό να τον ξυπνήσω. Να του κεντρίσω τον λανθάνοντα εγωϊσμό, που τόσο έντεχνα του τον είχες αποκοιμ</span><span style="" lang="EL">ίσει και τον έπειθες ότι κουβεντιάζεις μεχρι το πρωί βγάζοντάς τον συν τοις άλλοις και παρανοϊκό, γιατί του αξίζε και του αξίζει<span style=""> </span>κατι και ό,τι καλύτερο. Όσο σιχάθηκα εσένα άλλο τόσο τον εκτίμησα. Δεν έμενε παρά να βρώ τον τρόπο. Μόνο εγώ μπορούσα να το κάνω. Για μένα, χρυσό μου το γαμάω δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός. Ο επιβητόρικος ανδρισμός, όσες πιό πολλές μπορούμε, είναι ίδιο των πνευματικά και διανοητικά ευνουχισμένων που αντιμετωπίζουν τον έρωτα σαν αιμοκάθαρση και οι χάρες του τους είναι βάρος. Θα σε βόλευε αυτό το είδος.<span style=""> </span>Αυτό του είδους του έρωτα εγώ τον είχα με τις διάφορες Εμανουέλλες του Βορρά και Αθηνών, αλλά κάποια στιγμή έχοντας βερεθεί να βουλώνω μυρμηγκότρυπες τις<span style=""> </span>αντικατέστησα με<span style=""> </span>διάφορες τσατσάδες να μου τον προμηθεύουν και εσύ δεν θα με εν</span><span style="" lang="EL">διέφερες καθόλου.<span style=""> </span>Ελα όμως που είχα άλλα σχέδια στο μυαλό μου. Ξύπνησε μέσα μου ο παλιός μου ευατός. Το μόνο </span><span style="" lang="EL">που με ενδιέφερε τότε, στα τριάντα μου, ήταν η κυριαρχία και η αλλοτρίωση και ήθελα να δοκιμάσω αν μπορώ και στα πενήντα. Επρεπε να σε κυριαρχίσω πλέρια, ώστε να βγαίνεις στις 6 το απόγευμα και να γυρνάς στις 6 το πρωί μπάς και ξυπνήσει,<span style=""> </span>και μόνο με το θέατρο της ερωτικής πράξης θα γινότανε. Επρεπε να πεισθεις ότι ήμουν μαζί σου όχι για να σε γαμήσω, αλλά για να μοιραστώ μαζι σου τη βαθύτερη και πιό πικρή μοναξιά της ζωής. Να γίνω ένα! Προσέφερες το καλλύτερο υπόβαθρο στριφνή, περίπλοκη, δύσκαμπτη, τεθλασμένη ανασφαλής<span style=""> </span>και το εκμεταλεύτηκα μέχρι τέλους.<span style=""> </span>Γι αυτό δεν σε πήδαγα σε ξενοδοχεία<span style=""> </span>Προτιμούσα τα αυτοκίνητα -</span><span style="">Toyota</span><span style="" lang="EL">, </span><span style="">Nissan</span><span style="" lang="EL">, </span><span style="">Opel</span><span style="" lang="EL">, </span><span style="">Mazda</span><span style="" lang="EL"> καλή συλλογή Ε!<span style=""> </span>Ηθελα το γαμήσι μας να είναι δύστροπο, άβολο, ανάποδο.</span><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Τότε υπερνικόντας, με υποκτηνώδη αδιαφορία, το ανακάτεμα σιχαμάρας και αήδιας<span style=""> </span>ήμουν γενναιόδωρος, τρυφερός<span style=""> </span>και στοργικός, σχεδόν σε είχα ερωτευθεί. Τότε ήθελα να σε γαμήσω, τώρα σε έχω γαμήσει και δεν βλάπτει να ακούσεις<span style=""> </span>την πραγματικότητα. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><span style=""> </span>Είχα καταλαβει, απο τα συμφραζόμενα, τέσσερα χρόνια συγχρωτισμού ήταν αυτά, ότι οι πε</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAt6pmR57R6rJrgQLh25O-hsr7NAxt6f5XN_arkTVag27KJB7CpncSe2O9pKvamDxlDKFzpuvhOmT8PliGNF6N6FaK5rK6OvLceyxhqq7xSf80UO-6CoG_DQaXIxcVFa8a7kmUaJx2QY4/s1600-h/14kl9.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAt6pmR57R6rJrgQLh25O-hsr7NAxt6f5XN_arkTVag27KJB7CpncSe2O9pKvamDxlDKFzpuvhOmT8PliGNF6N6FaK5rK6OvLceyxhqq7xSf80UO-6CoG_DQaXIxcVFa8a7kmUaJx2QY4/s320/14kl9.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189693406349456914" border="0" /></a><span style="" lang="EL">ρι</span><span style="" lang="EL">θωριακοί τύποι μπουρδελλόβιοι, μπαρόβιοι, μηχανόβιοι, πρεζόνια, σκυλλάδες και άλλα συναφή είδη της συνομοταξίας του ημι/υποκόσμου σου επενεργούν σαν αφροδισιακό,<span style=""> </span>συνδαύλισα<span style=""> </span>λοιπόν την γενετήσιά σου περιέργεια παρουσιάζοντας<span style=""> </span>την ανάλογη εικόνα συνοδεύοντάς την και με ψήγματα διανόησης, λίγος Καβάφης, λίγος </span><span style="">Rimbaud</span><span style="" lang="EL">, και σερβίροντάς την στο δίσκο του επιβητόρικου ανδρισμού, την κατάπιες<span style=""> </span>όπως το ψάρι το δόλωμα.<span style=""> </span>Πράγματι είσαι ψάρι. Κάνε τον κόπο και τράβηξε μια προέκταση προς τα πίσω και προσπάθησε να θυμηθεις.<span style=""> </span>Πότε έφθασε η πρώτη μπουκάλλα </span><span style="">whiskey</span><span style="" lang="EL"> στο γραφείο; Απο πότε άρχισα να σου περιγράφω με γλαφηρότητα και φαντασία τις νυχτερινές μου περιπλανησεις στα σκυλλαδικα, </span><span style="">bar</span><span style="" lang="EL">, και μπουρδέλλα της Αθήνας; Οπου οι πουτάνες χίνανε μαζί μου! Αν ειναι δυνατο η πουτάνα να χύνει με τον πελάτη, αλλά ήξερα ότι αυτο είθελες να ακούσεις και στο σέρβιρα.. Ερχόμουνα με ίδιο πουκάμισο δυο μέρες συνέχεια στη δουλεία και το φτωχό μυαλουδάκι σου έβγαζε το συμπέρασμα οτι ξενοκοιμόμουνα και ξενογαμούσα. Αν ήταν δυνατό! Κατέβαινα την Εθνική ολοταχώς και φανταζόσουνα οτι πάω για ιππασία, δεν ήξερες βέβαια ότι στην </span><span style="">Mercedes</span><span style="" lang="EL"> έκανα στροφή επ’ ουράς και πήγαινα σπίτι μου. Αναρωτιέμαι αν δεν εί</span><span style="" lang="EL">χα παρουσιάσει αυτή την εικόνα θα σου είχα κεντρίσει την φαντασία και ερεθίσει το υπογάστριο ώστε να ανοίξεις τα πόδια; Αμφιβάλο! Σχετικά με την αποστροφή τ«</span><tt><span style="" lang="EL">Μήπως μπαινόβγαινες σπίτι μου με τόσο αυξημένη συχνότητα για να καταφέρεις αυτό που πάντα πίστευα πως είχες στο μυαλό σου;» θα </span></tt><span style="" lang="EL">έπρεπε να την απευθήνει σε σένα </span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> «Μήπως τον μπαινόβγαζες σπίτι μου σαν το παραπλήρωμα που θα σε βοηθαγε να ξαναζήσεις οτι είχες<span style=""> </span>αφήσει ημιτελές.»</span><tt><span style="" lang="EL">. Δεν είχε καταλάβει ότι<span style=""> </span>ήθελες να ξαναδείς<span style=""> </span>το θεατρικό έργο, να ξαναζήσεις<span style=""> </span>την πλοκή του με άλλο προταγωνιστή, το ίδιο σενάριο με ελαφρές παραλλαγές και ελαφρά μεταλλαγμένους<span style=""> </span>ρόλους και με μια αντίστροφη δυναμική γιά να μπορέσει να ξεφύγεις<span style=""> </span>από την μέγγενη του συζυγάτου που σε κραττούσε αιχμάλωτη. Ελα όμως που το κατάλαβα εγώ και έβαλα εμπρός την μηχανή. Και το νεράκι με το </span></tt><tt><span style="">whiskey</span></tt><tt><span style="" lang="EL"> μου έπινα, «πιές το νεράκι σου!», και στα </span></tt><tt><span style="">supermarket</span></tt><tt><span style="" lang="EL"> σε συναντούσα, και σου έκανα παρεα όταν ψώνιζες τα δώρα της εξιλέωσης των αταβιστικών σου παρορμήσεων και τα </span></tt><tt><span style="">CD</span></tt><tt><span style="" lang="EL"> που μου υπεδείκνυες αγόραζα (Αρβανιτάκη, Θαλασσινό). Δεν μπορείς να πείς. Σε είχα προειδο</span></tt><tt><span style="" lang="EL">ποίσει</span></tt><tt><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span></tt><tt><span style="" lang="EL"> «Μη με παίζεις!» Αλλά που να πάει το μυαλουδάκι σου<span style=""> </span>το τι εννοούσα. Εσυ θα φανταζόσουνα πηδήματα και καβάλες, λες και μου θα μου καιγότανε καρφί πόσες επιβάσεις θα είχες<span style=""> </span>την ημέρα, αρκεί να μη με κολουσες κανά παράσημο. Νοιαζόμουνα για τον εαν πηδιόσουνα όσο νοιάζομαι για τα χιόνια του Ολύμπου. Ελπίζω, τώρα να κατάλαβες γιατι το θέατρο που σκηνοθέτησα και ο ρόλος που έπαιξα. Ρόλος αναστραμμένος, παθητικός ώστε να φαντάζεσε ότι έχεις το πάνω χέρι. Ακόμη και το λάδι ή η βαζελίνη ήταν μέρος του παιχνιδιού. Γιατί. Ναι! αγάπη μου γλυκειά θέατρο ήταν. Λες και όταν σε </span></tt><span style="" lang="EL"><span style=""> </span>έβαξα<span style=""> </span>σε γονατοαγκωνιαία στάση (στα τέσσερα) δεν έβλεπα<span style=""> </span>την κωλοτρυπίδα σου να χαίνει ανοικτεί σαν γαρύφαλλο, η τριαντάρη της εκατονταετηρίδας.</span><tt><span style="" lang="EL"> </span></tt><span style="" lang="EL">Σου θυμίζει τίποτα μωρό μου; Επρεπε να πεισθείς ότι είμαι «μπουμπούνας» </span><tt><span style="" lang="EL"><span style=""> </span>ώστε να βυθίζεσε αργά αλλά σταθερά στην παγίδα, Ακόμη και το κινητό που σε έπεισα να αγοράσεις ώστε να ανταλλάζουμε μηνύματα δεν ήταν παρά ο ομφάλιος λώρος που θα σε κρατούσε συνέχεια δεμένη μαζί μου (</span></tt><tt><span style="">Desaparecido</span></tt><tt><span style="" lang="EL">!). Και η λiθογραφία! Ούτε ένα λεπτό δεν έπρεπε να είσαι εκτός βεληνεκούς. Τακτική δοκιμασμένη και αποτελεσματική (</span></tt><tt><span style="">Efficient</span></tt><tt><span style=""> </span></tt><tt><span style="">and</span></tt><tt><span style=""> </span></tt><tt><span style="">Effective</span></tt><tt><span style="" lang="EL">).</span></tt><span style="" lang="EL"> Σε έπαιζα όπως εσύ παίζεις<span style=""> </span>πιάνο! Διαβαζόσουνα σαν ανοικτό βιβλίο.</span><tt><span style="" lang="EL"><o:p></o:p></span></tt></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Θα μπορούσα να σε έχω καπακώσει σε αρκετές ευκαιρίες αλλά σε ήθελα ξεμέθυστη ώστε να καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και να στερηθείς την εύκολη δικαιολογία</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL"> «είπιαμε επτά ποτήρια κρασί και κάναμε ένα λάθος. Ε! και τι έγινε;»</span><span style="" lang="EL"> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><span style=""> </span>Μετα τις Μάρτιες Ιδοίς, όταν επιτέλους μας έπιασε καβάλα, - πιό καβάλα από τόσο δεν γινότανε,<span style=""> </span>γιατι μας είχε ξαναπιάσει,<span style=""> </span>εκείνη όμως την πρώτη φορά ακούσαμε την πόρτα του </span><span style="">garage</span><span style="" lang="EL"> και προλάβαμε να ξεκολλήσουμε, άλλα είμαι σίγουρος όταν θα μπήκε στο δωμάτιο του </span><span style="">computer</span><span style="" lang="EL"> θα τον κτύπησαν στη μύτη η απόπνοια του ιδρώτα των τρυφερών μας εναγκαλισμών<span style=""> </span>και οι μυρουδιές, μουνίλα και ψωλίλα, των φιλικών(</span><span style="">sic</span><span style="" lang="EL">) μας περιπτύξεων - και έφυγε απο το σπιτι το πρώτο μερος του σχεδίου πήγε πρίμα. Επρεπε όμως<span style=""> </span>να γίνει και η ανάλογη συντήρηση γιατί ήθελες να αποστασιοποιηθείς και θα μου το χάλαγες. Μου έλεγες να φύγω και δεν έφευγα και νόμιζες ότι έχω κόλημμα (εδώ γελάνε!). Δεν ήξερες ...δεν ρώταγες! </span><span style="">E</span><span style="" lang="EL">πρεπε να παραμείνει όσο το δυνατό για περισσότερο χρόνο μακριά. Κάλεσες τότε και τ</span><span style="" lang="EL">ον πιάτο ξαναζεσταμένο, ο οποίος φαίνεται ότι ενεργεί ως<span style=""> </span>τουμποφλό για να σε ξεβουλώνει μετα από την κάθε γενετήσια παρεκτροπή, και έχει επωμισθεί το έργο<span style=""> </span>να σε επαναφέρει και ξεμπλοκάρει μετα απο κάθε ακροβατισμό, μη μου πείς ότι δεν σε ξεμπλόκαρε και από τον μεγάλο που ήθελε να σου κάνει και παιδάκι ή πιό σωστά το κωλόπαιδο, γιατί θα γελάσω. Βλέπεις το πιάτο και εγώ απο ότι έλεγες χίνουμε και το πετάμε<span style=""> </span>ψυλά με το ίδιο στύλ, αλλα καημένο μωρό είχες πει τόσα ψέματα που μπερδευόσουνα στις χρονιές. Πριν απο 12, 7, 5 χρόνια, μήνες, μέρες; Τότε ήταν<span style=""> </span>που τα πράγματα έγιναν κομμάτι δύσκολα. Δεν μπορούσα να βρώ τρόπο να αντιδράσω. Εσύ ήσουν ελεύθερο κορίτσι, εγω είχα τους περιορισμούς μου και η κατάσταση ξέφευγε απο τα χέρια μου. Επρεπε να κάνω κάτι. Δεν έπρεπε να μου ξεφύγει και να ξεφύγεις. Στο «Φερ</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">¢</span></span><span style="" lang="EL"> Ειπείν,» κατά την έμπνευση της στιγμής, θυμήθηκα την σχέση νταβατζή πουτάνας και την παλιά αλλά δοκιμασμένη ρήση: «να φέρεσαι στην πουτάνα σαν κυρία και στη κυρία σαν πουτάνα,» και σου χορήγησα την ανάλογη αγωγή συστηματικη, ωμή, βίαιη και άγρια και αιματοβαμμένη.</span><span style="" lang="EL"> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Δεν φοβήθηκα μη<span style=""> </span>πονέσεις. Αυτό το είδος της αγωγής εμφυσεί τον τρόμο και τον φόβο. Ο πόνος γίνεται ηδονή και η ηδονή εξάρτηση ακριβώς<span style=""> </span>όπως ο νταβατζης την πουτάνα. Ξυλοκοπήθηκες μεθοδικά,<span style=""> </span>εμπαγγελματικα όχι χαστουκάκια και μπουνίτσες αυτά αρεσουν. γιατί είναι ενδήξεις απώλειας ψυχραιμίας και τα γυναικάκια τα γουστάρουν.Το χέρι που σε χάιδευε τρυφερά, στοργικά, με «αγάπη» αυτό το ίδιο χέρι συνέτριψε την ματαιοδοξία σου με βία<span style=""> </span>και έγινε η αλυσίδα που σε έδεσε. Αλλαλιάστηκε η έπαρση σου. Εξευτελίστηκες<span style=""> </span>έγινες<span style=""> </span>χαμηλή-χαμηλή, ισόπεδη, ταπεινή, «χώμα – γιοφύρι να γενώ, να με πατήσεις, αρχοντά μου» και υποτάκτικες. Φαντάζομαι μετά την αγωγή να διαπίστωσες μια αλλαγή στην συμπεριφορά σου. Κοπήκανε με το μαχαίρι τα να σηκώνεσε να φεύγεις,<span style=""> </span>εξ’ ου και το ταξιδάκι μας, όπου και εκεί πήρες την αναμνηστική δόση για να μην ξεχάσεις που υπάρχει η δύναμη, ποιός την έχει και ποιός κάνει κουμάντο, γι αυτό και η ταχύτατη επιστροφή σου απο την</span><span style="" lang="EL"> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">«Αγία»<span style=""> </span>Πετρούπολη πού είχες<span style=""> </span>πάει να τρυπώσεις και να κρυφτείς.. Ακουσες όμως τη φωνή του κυρίου και έτρεξες.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b><span style="" lang="EL">Μήνυση!</span></b><span style="" lang="EL"> Πάλι θα γελάσω. Ποιός/ά αγαθιάρης/α σου πέταξε αυτήν ιδέα και σε βασανίζει γιατί δεν το έκανες;<span style=""> </span>Πού το είδες γραμμένο η πουτάνα να μηνύει τον νταβατζή της, εκτός και αν θέλει να τον αλλάξει. Ρώτησε κανά μπουρδελλόβιο και θα σου πεί. Εσυ προφανώς δεν ήθελες. Σου άρεσε τo ξυλοφόρτωμα και αυτό σε φοβίζει.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Τέλος το γραμματάκι μου καθώς και η ανταλλαγή </span><span style="">e</span><span style="" lang="EL">-</span><span style="">mail</span><span style="" lang="EL"> - αν και γνωρίζοντάς τον <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν ο συντάκτης τους, εκτός και αν κάνεται τα ίδια ορθρογραφικά λάθη και έχεται το ίδιο στύλ - ήταν το πάρθειο βέλος. Πάντα ένα παμπόνηρο θηλυκό πασάρει στο αφελές σερνικό της ένα σωρό δικαιολογίες που γίνονται εύκολα πιστευτές. Ωστε είμαι αδερφή! Να’ ξερες πόσοι κερατωμένοι σύζυγοι έχουν ακούσει αυτό το παραμύθι δεν θα πίστευες στα αυτιά σου. Μήπως μο</span><span style="" lang="EL">υ έβαζες κωλοδάκτυλο για να χίσω και δεν το θυμάμαι ; Μπορεί και να τον έπειθες ότι μέχρι τις 5</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL">30</span><a style="" href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=1275498354931894146&postID=1924348997229901215#_ftn1" name="_ftnref1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">·</span></span></span></a><span style="" lang="EL"> το πρωί συζητούσαμε το γένος των αγγέλων. Νομίζω ότι ερέθισα αρκετα τον εγωϊσμό του ανθρώπου ώστε να ενεργήσει σωστά<span style=""> </span>Μπορεί να με μισεί ή σιχαίνεται για ότι έγινε. Είμαι σίγουρος ότι μακρυπόθεσμα, αν πράγματι σε έτζασε, θα με ευγνωμονεί γιατί τον βοήθησα να πάρει μία απόφαση και να απαλλαγεί από μία φθοροποιό παρουσία που του κατέτρωγε τα σωθικά, συνέτριβε το είναι του και εκμεταλλεύοταν<span style=""> </span>ασύστολα και χωρίς αιδώ τις αδυναμίες του κερατώνοντάς τον με τον κάθε «αποτυχημένο» πενηντάρη. Επαιρνες το μπάνιο σου έβαζες τα ακριβά σου εσώρουχα και πήγαινες για «μπύρα!»<span style=""> </span>Εκανε, λόγω αδυναμίας, ότι δεν καταλβαίνει και εσύ το εκμεταλλευόσουνα ασύστολα. Σε βόλευε η σχέση σου. Αν τρελαινότανε στο τέλος σου ήταν αδιάφορο. Σε βόλευε ένας τέτοιος άνθρωπος γι αυτό και δεν τον χώρισες τότε για τον μεγάλο. Δεν χώρισες γιατι τον αγαπούσες; κουραφέξαλα. Ηξερες ότι ο άλλος ο οποιοσδήποτε άλλος θα σου χάραζε το κορμί αν πήγαινες να πιείς «μια μπύρα!» Το αίσθημα αυτοσυντήρησης σε κυριάρχισε και το ονόμασες έρωτα και παρέμεινες με τον φαινομενικά βολικό, τον γεμάτο κατανόηση για τις γενετήσιες ανάγκες σου. Το τι γινότανε μέσα στο κεφάλι του, το μυαλό του που γινότανε κουρκούτι σε άφηναν αδιάφορη. Αρκεί να πετύχαινε η επίβαση.</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXMBZXsRsnMLczRpma-gc_KCJx3EHNS-n2ZXqnHKl77wwj_bXjktDc2K7gZs1JZMC0fIjuJgde252bePuJMWqxPaEzPnOTN9ftvYwJoGlkeama57ZdIegL9SgUmapVeGXK9pKqu6Oit80/s1600-h/1456y.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXMBZXsRsnMLczRpma-gc_KCJx3EHNS-n2ZXqnHKl77wwj_bXjktDc2K7gZs1JZMC0fIjuJgde252bePuJMWqxPaEzPnOTN9ftvYwJoGlkeama57ZdIegL9SgUmapVeGXK9pKqu6Oit80/s320/1456y.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189692985442661890" border="0" /></a><span style="" lang="EL"> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Τι έφταιγε; Τώρα όμως σέρνεσε και μόνο στην ιδέα ότι, είμαι σίγουρος, θα βρεί τον εαυτό του.<span style=""> </span>Μά καλά! Οταν σε «πήδαγα,» δεν έβλεπες τα αρχίδια μου που κρεμόντουσαν, τις πέτσες μου που φτάναν στα γόνατα; Η μαλακιά ψωλή μου δεν σε προβλημάτισε έστω και για μια στιγμη. Τι στο διάλο κάνω με αυτόν εδώ; Δεν σκέφτηκες</span><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span><span style="" lang="EL">ότι έχω σύζυγο ωραίο, πνευματώδη, καλλιεργημένο με προσωπικότητα άνω του μετρίου και γυρίζω με αυτά τα ενεργούμενα; Εκτός εάν οι αταβιστικές σου παρορμήσεις ήταν τόσο ισχυρές που δεν μπορούσες να κάνεις και αλλοιώς. Μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο το οποίο δεν τολμώ και δεν μπορώ να το πιστεψω πόσο μάλλον να το εκφράσω. Ακούς εκεί. «Δεν με πρόσεχε σαν γυναίκα.!» Είσαι η πέμπτη παντρεμένη που έχω γαμήσει, μέχρι τώρα, Καλα ρε κορίτσια συνεννοημένα είσαστε; Και τις πέντε δεν σας πρόσεχαν οι σύζυγοι;<span style=""> </span>Πέστε τα πράγματα με το όνομά τους, ότι μία υστερία και μια καύλα κυριαρχεί και όλα θα γίνουν πιό εύκολα. Ξεπεράστε τις μικροαστικές<span style=""> </span>καταβολές και τα επαρχιώτικα κατάλοιπα σας και βάλτε το πήδημα Δευτέρα, Τεταρτη και Παρακευή 5-7μμ ημέρα κομμωτηρείου να τελειώνουμε και αφήστε κατά μέρος τις συναισθηματικές μαλακίες και τα πέρι προσοχής και έρωτα. Τέλος πάντων. Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στα καθ’ ημάς. Τι περίμενες απο έναν άνθρωπο που τώρα έβγαινε στην κοινωνία και έβλεπε την πραγματικότητα όπως αυτή πραγματικά είναι και όχι όπως την φανταζότανε μέσα απο τις ιδεολιψίες και τα ιδεολογήματα που τον είχαν εμποτίσει στα φοιτητικά του χρόνια. Ενα παιδί το οποιο, ξαφνικά, απο το περιβάλον της σιγουριάς και της αρρενωπής συντροφικότητας της φοιτητικής ζωής<span style=""> </span>βρέθηκε στον κυκεώνα της ζωής. Βρέθηκε να παλεύει την ανελέητη πάλη της δύναμης και της εξουσίας και τα ύπουλα ενδωεταιρικά παιχνίδια της πολιτικής μόνος του. Παρεξήγησες<span style=""> </span>την φαινομενική του αδιαφορία προς το άτομό σου. Δεν μπόρεσες να καταλάβεις ότι το περιβάλον της δουλειάς τον συνέθλιβε και το σπίτι ήταν το μόνο μερος όπου μπορούσε να χαράξει γραμμές υπεροχής και να ισορροπήσει. Είχε ανάγκη υποστήριξεις και εσυ τον πλήρωνες με κίβδηλα νομίσματα όπως εσυ με την σειρά σου πληρωνόσουνα με ομόλογα ασυνειδησίας. Δεν του έδωσες ούτε τον χρόνο, ούτε την δυνατότητα να συνειδητοποιήσει την καινούργια κατάσταση και τα καινούργια καθήκοντα του εγγάμου γίγνεσθαι και τον κεράτωσες στους τέσσερεις μήνες και συν τοις άλλοις το υπερηφανευόσουνα. Σιγά το κατόρθωμα! Εσυ η έμπειρη και ξεσκολισμένη γιατί δεν τον πρόσεχες; Μήπως προσοχη εννοείς,<span style=""> </span>να πηγαίνεις<span style=""> </span>στα νοσοκομεία να τον προσέχεις όταν θεραπευόνταν<span style=""> </span>απο τα σκουλαμέντα που μάζεβες κάτα τις περιπλανήσεις σου και του έφερνες σπίτι. ή να σε περιμένει κάθε βράδυ μετά την επιστροφή σου απο τις περιπλανήσεις σου ανά τα ξενοδοχεία της ευρύτερης περιοχής<span style=""> </span>ή τα βουνά για να σκουπίσει τα χίσια των αλλωνών, να σου βάλλει καταπλάσματα στις οργωμένες σου τρύπες και μετά να γλύψει τα σάλια τους; <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><tt><span style="" lang="EL">Τώρα ξέρεις για την «ζεστή και ειλικρινή» μας σχέση! Τώρα δεν σου μένει παρά μόνο να σέρνεσε σαν θλιβερή επαίτης και να προσπαθείς να συγκρατήσεις τους εμετούς της ύπαρξής σου μιας ύπαρξης τυφλωμένης, κολλημένης παγιδευμένου ζώου. Ενα είναι σίγουρο. Δεν θα με ξεχάσεις ποτέ. Θα θυμάσαι<span style=""> </span>την στιγμή που με γνώρισες, θα με μισείς,<span style=""> </span>μα πιότερο από όλα θα μισείς που δεν μπορείς να<span style=""> </span>ξεχάσεις. Είμαι ο σπαθάρης της μοίρας σου.</span></tt><span style="" lang="EL"><span style=""> </span>Μου ανήκεις και το ξέρεις, ψυχή και σώμα, αλλοιώς δεν θα χρειαζότανε ούτε το κινητό να αλλάξεις, ούτε να πηγαίνεις να κρυφτείς στην Πετρούπολη. Τα </span><span style="">e</span><span style="" lang="EL">-</span><span style="">mail</span><span style="" lang="EL"> γιατί να τα μπλόκαρες άραγε; Και οι διαφημίσεις του </span><span style="">internet</span><span style="" lang="EL"> μας ενοχλούν αλλά δεν τις μπλοκάρουμε. Επειδή εσύ φοβάσε να το πείς. Θα στο πώ εγώ. Φοβάσε και την παραμικρή επαφή μαζί μου γιατι είσαι δικιά μου, θα γελάσεις, πλυν όμως το ξέρεις οτι με κουβαλάς μέσα σου. Είμαι κομμάτι της ύπαρξής σου! Είναι αδύνατο να ξεφύγεις. Συμάδεψα τη ζωή σου ανεξίτηλα. </span><span style="">Apres</span><span style=""> </span><span style="">moi</span><span style=""> </span><span style="">la</span><span style=""> </span><span style="">deluge</span><span style="" lang="EL">! Ακόμα<span style=""> </span>και η απλή μνημόνευση του ονόματος μου θα σου φέρνει ρίγη. Θα ακούς το άντε στο διάβολο και θα με θυμάσε.</span><tt><span style="" lang="EL"> Σε έβγαλα απο την πλάνη οτι όλοι οι σερνικοί είναι βόδια που μπορούν να σαλαγηθούν με βουκέντρα των γυναικών τις τρύπες. Ετυχε να είμαι</span></tt><tt><span lang="EL" style="font-family:Symbol;"><span style="">:</span></span></tt><tt><span style="" lang="EL"> «</span></tt><tt><span style="">good</span></tt><tt><span style=""> </span></tt><tt><span style="">at</span></tt><tt><span style=""> </span></tt><tt><span style="">both</span></tt><tt><span style=""> </span></tt><tt><span style="">ends</span></tt><tt><span style="" lang="EL">!» Το κυριότερο και πλέον σημαντικό είναι οτι απαλλάχτηκε απο ένα καρκίνωμα που του έτρωγε τα σωθικά. Πόνεσε και πικράθηκε! Αλλα ποιά επέμβαση είναι ανώδυνη; </span></tt><span style="" lang="EL">. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><i><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL">Τώρα πλέον πράγματι είσαι<span style=""> </span>ένας<span style=""> </span>μπόγος<span style=""> </span>απο σάρκες και οστά ριγμένος<span style=""> </span>πάνω σε ενα κρεββάτι που θα προσπαθεί να ελευθερωθεί και να αναστήσει το νερωμένο του αίμα. Ετσι θα περάσει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένη χειροπόδορα πάνω στη θύμηση μου, να τρέχεις, να βογκάς, να πασχίζεις, λειτουργώντας σαν έμπειρη αυτιστική χωρίς<span style=""> </span>κάποια πιθανότητα για λύτρωση και γαλήνη. Εχεις ήδη μεταλλάξει το σώμα σου σε μηχανή, γι’αυτό δεν έχουν πια κανένα νόημα τα φιλιά, οι αγκαλιές και τα γαμήσια. Θα ακούς τις κοιλιές να κτυπάνε και θα νομίζεις οτι είναι η δικιά μου κοιλιά<span style=""> </span>Οταν θα κάνεις έρωτα θα ανασηκώνεσε να αγκαλιάσεις το αντικείμενο και θα ρεκάζεις άγρια φωνή, Αγάπη μου! νομίζοντας ότι είμαι εγώ. Δεν ζείς πια παρέα με το σώμα σου γιατί το μισείς που με αποζητά ακόμη. Απλά το φοράς οταν ξυπνάς κάθε πρωί, όπως το άφησες το βράδυ, και ύστερα κάθεσε στη θέση του οδηγού και το οδηγάς, όπως έχεις μάθει να οδηγάς το σπόρ αυτοκίνητό σου.<span style=""> </span>Στο μυαλό σου έχεις πλέον εγκαταστήσει μπαταρίες δεν μπορείς να το αφήσεις να σκεφτεί,<span style=""> </span>γιατι κάθε φορά που σκέφτεται, σκέφτεται τον Διάβολο. Ζείς μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τοις εκατό του εαυτού σου. Μη μπορώντας να κουβαλήσεις ολόκληρη την ύπαρξη σου μισείς τον εαυτό σου επειδή δεν μπορεί να μισήσει εμένα, έχοντας στήσει μάχη μαζί του.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> <div style=""><!--[if !supportFootnotes]--><br /><hr align="left" size="1" width="33%"> <!--[endif]--> <div style="" id="ftn1"> <p class="MsoFootnoteText"><a style="" href="http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=1275498354931894146&postID=1924348997229901215#_ftnref1" name="_ftn1" title=""></a><span style="" lang="EL"><o:p> </o:p></span></p> </div> </div>Δαλασσηνoςhttp://www.blogger.com/profile/01917488798516941136noreply@blogger.com1